دو ميليون امضاء براي ايراني برابر

اين روز ها، در رسانه ها و حتي از مردم، نام کمپين يک مليون امضاء را زياد مي شنوم، اما نه براي تغيير قوانين تبعيض آميز، بلكه براي خليج فارسي كه هميشه فارس بوده و خواهد ماند. با اين وجود، بسيار خوشحال هستم كه حركت زنان و مرداني كه خواستار حقوق برابر هستند، آن قدر بر گفتمان ديگر گروه هاي جامعه تاثير گذار بوده كه حتي آنهايي که جمع آوري امضا را براي تغيير به باد استهزا مي گرفتند، خود پرچمدار اين حركت براي اعتراض به كوگول شده اند.

گمان مي برم خليج فارس يا هر چيزي از تاريخ اين مرز پرگهر و هويت ملي ما نه تنها منافاتي با تلاش براي تغيير قوانين تبعيض آميز ندارد، بلكه در هم گره خورده است. اگر ذره اي دل در گرو اين آب و خاك داشته باشيم، به راحتي درك خواهيم كرد كه جمع آوري يک مليون امضاء براي تغيير قوانين تبعيض آميز حركتي در راستاي هويت ملي ماست، زيرا براي زنان و مردان ايران تلاش مي كنيم. كمپينِ حقوق برابر هويت من است، همانگونه كه 2500 سال تاريخ برايم هويت ايجاد مي كند.

اما متاسفانه، گروهي كه فرياد ايران دوستي شان، تنها گوش خودشان را كر كرده، با تكيه بر تفكر مردسالارانه سنتي و نگاه كردن به مقاطع خاصي از تاريخ، برابري حقوق زن و مرد را در تاريخ و هويت ايران و ايراني منکر مي شوند. و با کوبيدن بر اين طبل چنان رفتار مي کنند که انگار در طول تاريخ ايران زمين، هيچگاه زني وجود نداشته که از برابري حرف بزند.

گروهي ديگر (كه بي شباهت با گروه اول نيستند)، اگرچه در ظاهر برابري زن و مرد را به رسميت مي شناسند، اما تلاش براي رسيدن به اين برابري را در شرايط فعلي بي فايده مي دانند. آنها اعتقاد دارند كه به ياري اهورا مزدا، سرانجام فرزندان كوروش به تخت سلطنت باز مي گردند؛ و آن زمان است که همه ي مشکلات ايران (از جمله تبعيض عليه زنان) خود به خود حل خواهد شد. تناقض در رفتار اين گروه اينجاست كه سوار بر موج يک مليون امضاء براي تغيير نام خليج فارس در گوگل مي شوند و منتظر به تخت نشستن فرزندان كوروش براي اعتلاي ايران نمي مانند، اما حاضر نيستند براي حقوق زنان قدمي بردارند. آنها، هيچگاه به طور صريح با حقوق برابر مخالفت نمي کنند، اما با اين توجيه که اکنون وقت آن نيست، در عمل به مخالفت با حقوق برابر مشغول هستند. توجيه رایجی که توسط اين گروه به کار مي رود اين است: «مخالفت با اين قوانين تبعيض آميز و تلاش براي جمع آوري امضا باعث تضعيف ايران بزرگ مي شود، از اين رو بايد نشست تا وقت آن بيايد».

البته، در اين آشفته بازار عده اي هستند که نوعي ديگر مي انديشند. آن ها اعتقاد دارند: تغيير قوانين تبعيض آميز عليه زنان همان اندازه براي اعتلاي ايران تاثير دارد، كه پا فشاري بر نام خليج فارس. آنها از خود مي پرسند: چگونه مي توان ايراني آباد، سربلند و آرماني داشت؛ زماني که زنان اين ديار از حقوقي مانند شهادت، ارث برابر، ديه برابر، طلاق، ازدواج آزادانه، ولايت بر فرزندان و بسياري ديگر محروم هستند؟

اگر كساني كه ايران را مي ستايند و دل در گرو پيشرفت آن داده اند، لحظه ايي با خود بيانديشند و به ياد بيانيه حقوق بشر كوروش بزرگ بيافتند، به راحتي خواهند دريافت كه كمپين يک مليون امضاء براي حقوق برابر، برگ زريني است در راستاي اهداف حقوق بشری كوروش. آنها يقيناً در سال هاي آينده از آن به نيكي ياد خواهند كرد.

محمد شوراب